Binnenhalen en afsluiten!

Hallo lieve ondergesneeuwde mensen, een flinke dikke maand later is Lara daar weer met een update. Deze keer heb ik overigens wel echt een goede smoes voor het lange wachten met schrijven, namelijk: de periode van het afsluiten van mijn stage. Maar voordat ik daar over vertel eerst nog wat meer over mijn weekenden en belevenissen hier. Het weekend van 15 en 16 december heb ik samen met Deborah, haar tante en moeder en Renate op zondag een auto gehuurd en zijn we weer over het eiland gaan touren. Deze dag begon ontzettend regenachtig in het Grand Bassin park waar ik al was geweest, maar gelukkig trok dit later in de middag bij en hebben we een hoop dingen kunnen bezoeken. Eerst reden wij onverwachts langs ‘The Riviere Des Anguilles Bridge’, een mooi riviertje met een brug zomaar opeens langs de weg. Daarna reden wij door naar Macondé, een haarspeldbocht waarop een toren van gestapelde stenen ligt. Hier kun je bovenop klimmen en vervolgens heb je uizicht over een groot gedeelte van de zuidkust. Vervolgens hebben we onze tocht vervolgd en hebben we de hele zuidkust afgereden, daarbij kwamen door het plaatsje ‘Le Morne Brabant’.. Jaja, ook hier hebben ze een Brabant, maar wees gerust, ik ben ervan overtuigd dat ons Brabant beter blijft! Veel mensen zeggen dat in Le Morne het mooiste strand moet liggen, dat vond ik zelf overigens wel meevallen, maar altijd leuk om het even gezien te hebben. Na even in deze vertrouwde plaatsnaam geweest te zijn, kwamen we in Tamarin (In Tamarin ligt het andere Filiaal van R, waar ik werk) hier stopten we even om een foto te maken van de zoutpannen. Hier maken ze het zout dat in heel Mauritius wordt gebruikt: er wordt zeewater in bassins gedaan waar het water verdampt door de hete zon en het zout achterblijft. Blijkbaar is het het mooiste om dit te bekijken heel vroeg in de morgen wanneer vrouwen (sauniers) het zout wegscheppen in de rieten manden. Na hier geweest te zijn reden we door naar Henrietta waar het uitzichtpunt op de Tamarind-watervallen was. Ik merk dat ik watervallen toch elke keer weer de leukere plekken of uitzichtpunten vind om te bezoeken. De Tamarind-watervallen is een waterval waarvan het water over 7 terrassen in een diepe kloof valt. Het is mogelijk al deze 7 levels te bezoeken, iets wat ik erg graag wilde gaan doen. Tot slot zijn we naar het plaatsje Albion gereden, een dorpje vlak bij Port-Louis waar de nog enig werkende vuurtoren (30 meter) van Mauritius staat. In mijn boekje stond dat wanneer je de vuurtorenwachter, die aan de voet van de toren woont, aanspreekt je een kans hebt om in de toren te mogen klimmen. Dit hadden wij dus ook gedaan en uiteindelijk maakten we kennis met Dinesh. Een super lieve man die mij een van de specialere momenten in Mauritius liet meemaken. Hij nam ons helemaal mee naar boven en ik heb zelfs in de lamp van de vuurtoren mogen staan (geen idee hoe je dat noemt), hier kon ik alleen niet blijven want als de lamp aan zou gaan zou ik levend verbranden binnen een paar seconden (leek me wat minder). Doordat het al begon te schemeren hebben we vanaf de vuurtoren een prachtig uitzicht gehad op de ondergaande zon en de kliffen van de westkust en hebben we zelf de vuurtoren mogen ontlichten!

Het weekend daarop heb ik op zaterdag mijn derde duik van de vier vereiste duiken gehad (ik blijf dit duiken iets heel erg gaafs vinden) en die week brak ook kerst aan, nog steeds bleef het heel erg apart om in een ander land te zitten tijdens dit voor mij erg belangrijke familiemoment. Ik heb dan ook tijdens kerst mijn grootste dip tijdens mijn verblijf in Mauritius gehad. Het waren verschillende optellende factoren die het even erg zwaar hebben gemaakt. Ik heb hier kerst niet gevierd, op één kerstdiner op kerstavond na. Daarnaast was het ontzettend slecht weer, omdat er een cycloon aan zat te komen, daarom hebben we niet echt iets kunnen ondernemen op de vrije dagen. Gelukkig brak na dat weekend Nieuwjaar aan en kon ik weer een ‘nieuwe’ start gaan maken. Inmiddels waren de tante en moeder van Deborah weer terug naar Nederland en in het weekend hebben wij op zondag een verjaardagsbarbecue bij een van de Belgische meiden gehad (in de nieuwe shoppingmall zit een foodcorner en in die foodcorner zit ook een Belgisch zaakje met Belgische eigenaren; echt fantastisch want ze verkopen daar frikadellen en wafels, hoe grappig is dat). Dit was erg leuk want er waren veel verschillende nationaliteiten aanwezig wat een leuke sfeer met zich meebracht: Marokkanen, Zuid-Afrikanen, Mauritianen, Engelsen, Belgen, Hollanders en Duitsers. Die dag daarna brak oudjaarsdag alweer aan en besloten Deborah, Renate en ik uit eten te gaan bij ons vaste Italiaanse restaurantje. Dit was erg gezellig en vanaf de veranda waar we zaten zagen we over het meertje aan de overkant al prachtig vuurwerk de lucht in gaan. Na dit eten zijn we naar het huis van Renate gegaan, daar waren alle studenten van het Noorden en vanuit hun huis zijn we met verschillende auto’s naar een strandje in Pointe Aux Cannoniers gereden. Dit was erg speciaal, want om 12 uur konden we vanaf dit strand de hele noordkust en haar hotels zien waar gigantisch veel vuurwerk omhoog ging. Dat maak je toch niet vaak mee: in je korte broek, met je voeten in de zee, met een gemiddelde temperatuur van 25 graden het nieuwe jaar in gaan! Al snel nadat alle champagneflessen open waren gemaakt en de nodige kussen werden gegeven reden we met de auto’s weer terug naar het huis en vanuit daar pakten we de taxi naar Insomnia (een club in Grand Bay, waar wij vaker gingen stappen). Dit was gezellig, maar ik heb die avond vooral voor de dronken mensen mogen zorgen, maar ach dat heeft ook zo zijn grappige kanten!

De eerste paar dagen van het nieuwe jaar heb ik thuis doorgebracht, niet dat ik dit graag wilde, maar het was wel verstandiger. Cycloon Dumile met 450 klm per uur was namelijk in aantocht. Klasse 2 (4 is het ergste) werd afgegeven door Mauritius Meteorological Services en iedereen werd geadviseerd thuis te blijven. Nu zullen sommigen denken: oh wat spannend! Nou... Deborah en ik vonden het alleen maar heel erg leuk, we hadden spullen uit de supermarkt ingeslagen en zaten beiden binnen vol genot af te wachten (ook omdat we hierdoor kans hadden op een extra dagje vrij van werk). Is toch tof om een keer zo’n tropische storm mee te maken!? Het was achteraf toch niet zo heftig als voorspeld, maar heb wel een aantal foto’s gemaakt van hoe het er aan toe ging. Dit slechte weer kwam overigens ook best goed getimed, want hierdoor kon ik volop aan mijn stageopdrachten verder werken zonder constant te denken ‘hmmm, had nu ook op het strand kunnen liggen’. Dit werken aan mijn stageopdrachten heeft eigenlijk vanaf dat moment elke dag plaatsgevonden aangezien de deadline van de inleverdag al redelijk in de buurt kwam.

Het weekend van 5 en 6 januari daarom ook weer even de broodnodige ontspanning genomen: een weekendje touren met de Engelse man Philip (en: de Belg Tosca, de Engelsen Stefan en Julia, Renate) die we op de barbecue ontmoet hadden. Hij woonde/woont al een tijdje in Mauritius en wist ons dus een aantal zeer mooie en leuke plekjes te tonen. De tocht begon bij de Alexandra Falls (jeej, watervallen!), een plek die ik al meerdere keren probeerde te bezoeken, maar niet kon vinden. Hier waren aapjes te spotten en er was ook weer een mooi uitzicht te bewonderen. Vervolgens kwamen we weer aan bij het Macondé punt, deze keer nog mooier aangezien er een strakblauwe lucht was. Daarna nam Philip ons mee naar een tentje waar ze blijkbaar verse vis hadden en deze keer was de ‘daghap’: octopus en krab salade en als hoofdgerecht gamba’s. Ik twijfelde heel erg om dit te nemen aangezien ik garnalen/gamba’s/krab etc. nooit zo lekker vind door de kauwstructuur. Uiteindelijk toch besloten mee te doen en ik moet mijn mening over dit zeevoedsel volledig overzien, want het was HEERLIJK! Na dit eten zijn we doorgereden naar een strandje om voor een paar uurtjes te chillen en daarna naar Gris Gris, het punt dat ik de vorige keer erg mooi had gevonden. We hadden wat drankjes gehaald en aan deze klif de zonsondergang bekeken, erg bijzonder ook weer. Hierna werd het tijd om door te rijden naar Blue Bay, een plaatsje in het zuidoosten die zijn naam te danken heeft aan de verschillende felblauwe kleuren in de baai. Hier hadden we ons hotelletje geboekt. Die avond zijn we eerst uit eten gegaan en daarna hebben we drankspelletjes gedaan in de gezamenlijke woonkamer van het hotel (ja meiden, onze Nederlandse Kingsen-regels werden gebruikt, dus die zijn binnen de kortste keren internationaal bekend joh!). De volgende ochtend - of eigenlijk diezelfde ochtend maar 3 uurtjes slaap verder - stonden we alweer op om Engelse bereidde eitjes te eten en door te gaan naar het prachtige strand van Blue Bay, waar veel verschillende koraalsoorten, riffen en vissen te zien moeten zijn. We huurden dan ook een bootje om een stuk verderop te snorkelen en dit te bekijken. Na een uurtje in het water te hebben gedobberd hebben we nog wat gerelaxt op het strand om te bakken en hebben we ’s middags nog een lunch gehad in een luxe restaurant. Daarna zijn we met de auto de oostkust afgereden om vervolgens weer lekker naar huis te gaan na een geslaagd weekend.

Die week brak alweer mijn ener laatste week aan in R. Iets wat ik nou niet bepaald heel vervelend vond... De sfeer in het bedrijf is nog altijd naar en er is veel heisa rondom veel uiteenlopende zaken. Die week had ik ook mijn stagepresentatie via Skype aan school en mijn beoordeling van het bedrijf, die ik gelukkig dik gehaald had!!! Dus vanaf toen alleen nog maar de laatste lootjes: mijn 2 verslagen en een laatste week werken in Riverland. Maar eeeeeeerst het weekend met een van de vetste activiteiten uit mijn leven tot nu toe, namelijk: SKYDIVEN! Damn, wat was dit ongelooflijk gaaf!!!!!!!!!! Ik kan alleen maar smilen bij de gedachte en nog harder smilen wanneer ik er over vertel. Samen met Deborah ging ik op de vroege morgen met het geleende autootje naar Riviere Du Rempart, hier ontmoetten wij onze ruige instructeurs en krijgen we een rondleiding op het terrein. Dan krijgen wij onze pakken aan, krijgen instructies en gaan het vliegtuigje in... Veel mensen zullen wel denken: je was vast hartstikke zenuwachtig of je vond het vast eng? Maar gek genoeg had ik hier alles behalve last van, ik was vanaf moment 1 echt volop aan het genieten en kon alleen nog maar lachen. Alleen het kleine vliegtuigje boven Mauritius was al gaaf met een super tof uitzicht en dan wanneer dat luik opengaat, de instructeur je helemaal vast klikt aan zichzelf en naar voren schuift om te gaan, giert de adrenaline door je lijf! De vrije val was echt zo vet en als ik het geld had zou ik het zo weer doen!!! Die middag hadden ik en Deborah en ik de intentie om weer verder te gaan aan school, maar het nagenieten van het binnenhalen van onze eerste skydive ‘diploma’ zorgde ervoor dat de concentratie ver te zoeken was. Die week brak mijn laatste week in mijn stagebedrijf aan en dat was te merken: schoolstress en te veel werk. Doordat ze in R merkten dat ik weg ging begonnen ze opeens heel veel van mij te vragen, ik ben namelijk een ontzettend goedkope kracht voor hun (een grafisch design artwork laten maken is 3500Rs... drie keer raden wat mijn maandsalaris was). Elke dag op werk stond mijn begeleidster weer klaar met een nieuw lijstje wat ik allemaal af moest hebben voordat ik ging. Dit was erg lastig/vervelend, omdat ik naast al dat werk – wat echt té veel was – ook mijn schoolopdrachten af moest krijgen. Gelukkig is het met school uiteindelijk allemaal goed gekomen. Met het bedrijf helaas minder, ik heb geprobeerd (met bedankjes en bon bons) op een leuke manier afscheid te nemen, maar hier was geen respons op. Er was totaal geen afscheid en ik ben weg gegaan met het gevoel: ik ben helemaal klaar met dit bedrijf en haar management. Het enige wat ik ervan zou gaan missen is mijn collegaatje Aisha (die ik gelukkig ook nog buiten R zou zien). Toch wel jammer na al het werk met zo’n gevoel te moeten vertrekken. Maar goed, het R-verhaal is afgesloten voor Lara en ik ben allang blij als ik mijn stage haal!!

Nu zul je denken, Lara zal wel heftig zijn gaan stappen nu ze die vrijdag eindelijk verlost was van dat bedrijf... nouuuu nee: ik had die zaterdag namelijk mijn laatste duik en mijn duikexamen, dus ik mocht nog even doodleuk in de boeken die avond. Maar dat was niet voor niets, want ik heb officieel ook mijn Open Water van Padi binnen gehaald!! Stiekem toch best wel cool en de laatste duik was echt gaaf: heb een mega grote rog gezien, schildpad, zeepaardjes, scholen vissen en groot koraal. Nu zul je denken, Lara zal na deze duik wel flink zijn gaan stappen nu ze eindelijk klaar was met al het leerwerk... nouuuu nee: ik ben die middag toen ik thuiskwam per ongelijk in slaap gevallen, door moeheid van die week. In de avond hadden Deborah en ik een verjaardag van een andere student, maar daar zijn we maar heel kort geweest, aangezien we de volgende ochtend om 6 uur naast ons bed moesten staan om de volgende dag te vertrekken naar: Vertical World.

Vertical World is een ‘survival’ park dat gebouwd is op de 7 levels van de Tamarind-falls. Iets wat ik dus super vet vond aangezien ik nu niet lopend de watervallen kon zien, maar al klimmend, springend en klauterend! Heel vroeg kwamen we samen met Renate, Deborah, Aisha, Marlies en ik aan in het park. Daar kregen wij onze pakjes aan en begonnen onze wandeling naar het startpunt van de survival. Dit startpunt was mijn nachtmerrie, aangezien ze het ook wel ‘mosquito-valley’ noemden. We stonden daar met een stuk of 16 man, maar rondom welke vlogen die bloedzuigers? Precies om Lara (het uiteindelijke resultaat die dag was: 29 muggenbulten op beide benen). Ik was dan ook voor het eerst ontzettend blij met de gigantische tropische bui die er toen uitbarstte, aangezien daardoor het muggenaantal een stuk minder werd. We begonnen onze survival door van de eerste waterval/berg te abseilen. Daarna moesten we een stukje zwemmen en lopen en vervolgens mochten we ook van de 2e waterval abseilen. Best leuk, want Marlies had een GoPro camera bij, dus we hebben veel toffe foto’s kunnen maken tijdens onze tocht (en ja, ik heb gelijk weer nieuw speeltje gevonden waar ik voor zou willen sparen!). Van de derde waterval gingen we met een zipline, dit was echt gaaf en als je de energie had, mocht je weer omhoog klimmen om het nogmaals te doen. Tot slot mocht je kiezen of je van een 7-meter hoge klif wilde springen in het water of niet, ik wilde graag, maar de rots puilde in het midden een beetje uit dus je mocht alleen springen als je ook echt ver genoeg sprong (al eerder hadden 3 mensen zich verwond aan deze rots). Toen ik daar op het randje stond twijfelde ik heel erg (vooral omdat ik net daarvoor aflevering 3 van Wie Is De Mol? had gekeken waarin een van de spelers haar rug verbrijzeld door in het water te springen), maar uiteindelijk toch gesprongen en het was super tof! Omdat onze groep de tocht zo snel had gelopen, mochten we van de instructeurs ook nog van een andere waterval klif afspringen en ook dit heb ik weer gedaan. Hierna mochten we alle watervallen die we naar beneden waren geslingerd/gesprongen weer omhoog klimmen en als afsluiter hadden we op de berg een lunch met knakworsten. Ook deze dag was dus weer een groot succes!

Inmiddels heb ik nu al een paar dagen vakantie, maar daarover meer in mijn volgende en waarschijnlijk laatste verhaal. Hopelijk hebben jullie ook dit stuk tekst weer overleefd...

En dan nu iets wat ik nog niet eerder heb kunnen zeggen:
Tot volgende week in het koude kikkerlandje!!!

Liefs,
Lara